कविता : मन मनुजको लोभनगरी

छन्द : शिखरिणी

मरेका देख्दैछन् प्रतिदिन कयौँ जीव जगमा 

हरेका छन् आफै मनुज अरुको प्राण भवमा ।

अझै सोच्दैनन् खै म पनि यसरी मर्दछु भनी

यहाँभन्दा धेरै छ अझ कुन आश्चर्य-धरणी  ।।१।।

कहाँ सोच्ला भोगी गरुडमुखभित्रै छ र पनि

म मर्दैछु आफू अब त नमरोस् मूषक भनी ।

सिकारीका सामू हरिण जसरी खोज्दछ तृण

गरौँला भोग् भन्दै मनुज पनि खोज्दै छ नि ऋण ।।२।।

अगाडि नै देख्छन् कति नृपति भस्मै पनि भए ।

म नै हूँ भन्नेले कति धन र सम्पत् सँग लगे ।

सबै देख्दादेख्दै पनि फगत लोभीमन गरी

थुपार्नैमा लाग्ने मन मनुजको 'लोभनगरी' ।।३।।

सधैँ बढ्दै जान्छन् जति विषय जो भोग्छ नरले

कहाँ निभ्ला आगो अझ बरु बढेकै छ घृतले ।

त्यसैले बिस्तारै विषयविषभोगी कम बनौँ

गरेँ मैले के के परमपदका निम्ति विचरौँ ।।४।।

गरौँ आफ्नै चिन्तन् किन र कसरी आगम भयो ।

कहाँ होला यात्रा कति छ अब खर्चै कति भयो ? 

मनुष्यै बन्दा झन् अलिकति विचार् मोक्ष नगरे

भयो जीवन व्यर्थै स्मरण हरिको  कत्ति  नभए ।।५।।